Stanisław Woźniczka urodził się 07.05.1896 r. w Gródku Jagiellońskim jako syn Józefa i Jadwigi Rozwadowskiej. Ukończył szkołę podstawową w Gródku Jagiellońskim i gimnazjum w Przemyślu.
W dniu 16.08.1914 r. zgłosił się we Lwowie jako szeregowy i został przydzielony do 9 pułku piechoty Legionów Polskich, z którym przeszedł cały szlak bojowy, zmieniając tylko bataliony.
Był ranny 23.02.1915 roku pod Rarańczą oraz 12.10.1915 i 14.02.1916 r. na Polskiej Górze [pod Kostiuchnówką].
W dniu 18.02.1918 roku został internowany na Węgrzech. Po uwolnieniu jego pułku w dniu 10.11.1918 roku, wrócił do kraju i osiadł na nadanej mu ziemi w Grzybowie i został rolnikiem.
Jak wynika z wniosku o odznaczenie orderem Virtuti Militari z 1920 roku, wziął udział w wojnie o wschodnie granice Polski. W maju i czerwcu 1920 roku podczas walk nad Berezyną odznaczał się brawurą wśród silnego ognia przy przewożeniu meldunków, był bardzo dzielny i pierwszy prowadził wywiady kawaleryjskie. W dniu 26.06.1920 roku otoczony przez Kozaków, przebił się, dowożąc na czas ważny meldunek do baonu.
W dniu 13.08.1920 r. w walkach pod Hrubieszowem, jako sierżant zebrawszy pułk ludzi odpierał ogniem natarcie kawalerii nieprzyjaciela na polskie tabory, a pod Czeniszynem poprzez dostarczenie meldunków przyczynił się do zwycięstwa Polaków.
W dniu 17.08.1920 roku w Osowej jako dowódca na czele niewielkiego oddziału konnych łączników zdobył karabin maszynowy, konie i wziął jeńców.
Służbę zakończył w stopniu chorążego. Za zasługi otrzymał order Virtuti Militari V klasy, Krzyż Walecznych.
Ożenił się i miał dzieci: ur. 10.08.1928 roku Tadeusza i 01.04.1926 roku Halinę.
Źródło:
– Kolekcja Akt Personalnych i Odznaczeniowych Wojskowego Biura Historycznego, sygn. I.482.69-6178, VM.