Stanisław Pietruski urodził się 06.07.1893 roku w Gródku Jagiellońskim jako syn Mariana, inżyniera kolejowego i Wandy Chojeckiej.
Przed wstąpieniem do wojska zdał maturę w gimnazjum we Lwowie. Potem rozpoczął studia na Wydziale Przyrodniczym (Filozoficznym?) na uniwersytecie we Lwowie. W latach 1912-1914 przynależał do 1 Korpusu Drużyn Strzeleckich we Lwowie, gdzie ukończył szkołę podoficerską. Z zawodu był przemysłowcem.
Do Legionów Polskich wstąpił z dniem 06.08.1914 roku do oddziału strzelców rtm. Śniadowskiego a od bitwy pod Kielcami aż do rozwiązania pułku, służył w 1 szwadronie 1 pułku ułanów Legionów Polskich. Będąc w Legionach Polskich ukończył szkołę oficerską w Ostrołęce.
W dniu 23.06.1915 r. własny patrol został zaskoczony i otoczony we wsi Wojciechowice. Stanisław Pietruski zgłosił się celem wybadania jego losów. Podkradł się pod silnym ogniem do wsi i dostrzegł zupełne zniesienie zwiadu i rozwijającego się do natarcia nieprzyjaciela. Wiadomość którą przyniósł, wpłynęły na dalszy przebieg działań.
W dniu 30.06.1915 roku gdy pod wsią Tarłów zraniony został śmiertelnie dowódca plutonu, ppor. Dudzieniec-Krak, wyniósł go Stanisław Pietruski pod ogniem nieprzyjaciela.
W końcu września 1915 roku jako kapral otrzymał od majora austriackiego rozkaz przeprowadzenia konno wywiadu wsi Sobieszczyce, leżącej na przedpolu stanowisk piechoty. Korzystając z ciemnej nocy, austriacki podoficer, który pierwotnie miał zwiad poprowadzić, usiłował umknąć wraz ze swymi ludźmi, nie wypełniając zadania. Wtedy Stanisław Pietruski siłą zatrzymał uciekinierów i objął nad nimi dowództwo, prowadząc wszystkich do tej wsi, pod ostrzałem nieprzyjaciela. Stwierdziwszy silne i okopane stanowiska, wrócił do oddziału. W czasie dalszych walk o został rannym granatem w 1916 r. pod Kołkami.
Po rozwiązaniu Legionów został w stopniu wachmistrza został wcielony do 6 pułku ułanów austriackich i walczył na froncie włoskim w 6 pułku ułanów austriackich.
W dniu 1918 roku przybył do Lwowa i jako obserwator a potem pilot 6 eskadry lotniczej odbył całe oblężenie miasta, podczas którego był ranny w 1919 r. w wypadku lotniczym, oraz walki z Ukraińcami i bolszewikami.
W dniu 29.03.1919 roku w czasie wywiadu na przestrzeni Lwów-Dublany rozproszył razem z porucznikiem Peterem ogniem karabinu maszynowego i bombami piechotę nieprzyjacielską gromadzącą się podczas ucieczki do dalszej walki na gościńcu Dublany-Żydatycze. Ścigając ją spostrzegł w lasku Brzezina zbierającą się do ucieczki baterię. Zmusił ją ogniem z wysokości 50 metrów do ucieczki i pozostawienia armat. Następnie wrócili do polskich sił, które powiadomione o położeniu armat, wyruszyły i zajęły je.
W 1920 roku ożenił się z Oktawią Lewakowską i na własną prośbę przeniósł się do rezerwy w stopniu kapitana pilota, podporucznika. Miał z nią dzieci: ur. 06.07.1921 r. Zygmunta, ur. 22.10.1922 r. Marię, ur. 01.07.1924 r. Wandę, ur. 12.03.1926 r. Stanisława i ur. 08.05.1932 r.
Po wojnie polsko-bolszewickiej skończył rozpoczęte studia. Ukończył Wyższą Szkołę Handlową we Lwowie i odkupił z rąk niemieckich fabryki w Kowalewie na Pomorzu, tj. cukrownię i zakłady przemysłowe. Prowadził je do 1931 roku, ale musiał je zamknąć z powodu braku pracy (zamówień). Zatrudnił się więc jako dyrektor handlowy w Grudziądzu. W 1932 r. ustąpił z tej posady. W 1935 roku został dyrektorem Zakładów Przemysłowych w Kowalewie, a w 1939 roku dyrektorem Wojskowego Biura Funduszu Pracy.
W Międzywojniu był członkiem zarządu okręgowego BBWR na Pomorzu od założenia. Przez 2 lata był prezesem koła Związku Legionów Polskich w Toruniu, a kolejne 2 lata prezesem tego związku ale na Pomorzu. Był też I vice-prezesem gazety prorządowej w Toruniu „Dzieci Pomorza” czy prezesem Aeroklubu Stanisławów.
We wrześniu 1939 roku służył jako kapitan pilot w 4 pułku lotniczym, z którym po klęsce opuścił Polskę i przedostał się do Francji a następnie do Wielkiej Brytanii.
Po przeniesieniu pełnił służbę do 1942 roku w dywizjonie myśliwskim 308. Następnie znowu został przeniesiony, tym razem do Bazy Lotnictwa Polowego w Blackpool. Stamtąd przeniesiono go do jako I oficera sztabu Dowództwa Lotniczego Wschód do Cairo. Odbył z nim kampanię włoską. W dniu 06.09.1947 r. wrócił do Polski do Gdańska i zgłosił się do Rejonowej Komendy Uzupełnień w Kłodzku i zamieszkał w Dusznikach Zdroju.
Za walki otrzymał Order Virtuti Militari V klasy, Krzyż Niepodległości, Polonia Restitutia V klasy, 2 Krzyże Walecznych, Złoty Krzyż Zasługi, polową odznakę pilota i obserwatora, Krzyż I Brygady, Odznakę Pamiątkową „Orlęta”, Medal za Wojnę 1918-1921, trzykrotnie Medal Lotnictwa Polskiego, a także odznaczenia angielskie: Gwiazdę 1939-1945, Gwiazdę Włoch, Medal Obrony i Medal Wojenny 1939-1945 oraz francuskie: Medal [nieczytelne] i Medal Zwycięstwa. Wyuczył się także języka angielskiego i niemieckiego.
Źródła:
– Kolekcja akt żołnierzy zarejestrowanych w Rejonowych Komendach Uzupełnień 1945-1947 Wojskowego Biura Historycznego, sygn. II.56.10874,
– Kolekcja Akt Personalnych i Odznaczeniowych Wojskowego Biura Historycznego, sygn. I.482.53-4358, VM.