Józef Mazur urodził się 20.03.1898 roku w Białogórze w powiecie gródeckim jako syn Jana i Anastazji Zabłockiej.
W latach 1905-1912 roku uczęszczał do szkoły podstawowej i ukończył 4 klasy. Następnie w 1916 roku został wcielony do wojska austriackiego, gdzie służył w 89 pułku piechoty jako szeregowy aż do roku 1918, kiedy to znalazł się w niewoli włoskiej. Zaciągnął się tam 20.12.1918 roku do Armii Hallera i z wojskiem przybył do Francji, skąd pierwszym pociągiem wyjechali do Polski.
Brał udział w obronie Kresów Wschodnich w 52 pułku piechoty strzelców kresowych, w tym w walkach pod Tarnopolem z bolszewikami, gdzie w dniu 28.07.1920 roku w czasie natarcia 4 kompanii na wieś Petryków obronił przed pojmaniem ciężko rannego dowódcę podporucznika Edwarda Jasińskiego. Zabił tych którzy go złapali, a swym czynem poderwał żołnierzy, którzy wyrzucili bolszewików z ich stanowisk. Za ten czyn został odznaczony Krzyżem Virtuti Militari V klasy.
Służbę wojskową ukończył w stopniu starszego szeregowego. Wrócił do rolnictwa, ale ponieważ nie otrzymał majątku od rodziców, był zarobnikiem. Nie mógł znaleźć stałej pracy. Otrzymywał tylko roczne wynagrodzenie za posiadanie orderu Virtuti Militari.
Ożenił się i miał pięcioro dzieci w tym synów: Jana, Michała, Piotra i Józefa. Mieszkali ubogo w jednoizbowym domu, ale ziemi własnej nie miał. Jak zawiadamiał Urząd Wojewódzki Lwowski Ministerstwo Spraw Wojskowych w piśmie z dnia 06.07.1934 roku Józef Mazur zachowywał się bez zarzutu, nie był karany i nie angażował się politycznie. Natomiast rodzina żony była wychowana w duchu ukraińsko-nacjonalistycznym, a brat jej, Piotr Andrusiów należał do działaczy ukraińskich.
Józef Mazur pisał do różnych urzędów prośby o pracę, w tym do samego Józefa Piłsudskiego. Odniosły one skutek, bowiem otrzymał pracę woźnego przy Powiatowej Komendzie Uzupełnień w Tarnopolu.
Źródło:
– Kolekcja akt żołnierzy zarejestrowanych w Rejonowych Komendach Uzupełnień 1945-1947 Wojskowego Biura Historycznego, sygn. II.56.10131.