Alojzy Mayer urodził się w dniu 24.10.1894 r. w Gródku Jagiellońskim jako syn Józefa, lekarza i matki Marii Bonbag(?).
Po ukończeniu szkoły średniej we Lwowie, wstąpił w 1912 r. na Wydział Prawny Uniwersytetu Lwowskiego. Absolutorium otrzymał w 1921 r.
Po wybuchu I wojny światowej został powołany do służby wojskowej w austriackiej jednostce ochotniczej 45 pułku piechoty jako Kadra Zapasowa. Między 01.02.1915 a 01.04.1915 rokiem był w Szkole Oficerów Rezerwy w Bösing na Węgrzech. Następnie znalazł się na froncie i do 15 maja był kapralem dowódcą drużyny 45 pp, by potem do 1 września służyć jako podchorąży w 95 pułku piechoty w Murau. Następnie do 15.05.1916 roku był chorążym a od 01.06.1917 r. podporucznikiem, dowódcą plutonu 95 pp. Potem od 11.11.1918 roku został dowódcą Kompanii Batalionów Szturmowych 11 Dywizji Piechoty. W tymże miesiącu został mianowany na porucznika.
W 1919 roku został powołany do służby wojskowej w wojsku polskim jako dowódca kompanii 44 Pułku Strzelców Kresowych. W dniu 28.07.1920 roku został ranny w Chełmie Lubelskim i przebywał do 18.09.1920 roku w Szpitalu Czerwonego Krzyża we Lwowie. Powróciwszy do pułku, służył nadal do dnia 24.12.1920 roku jako dowódca kompanii a następnie został bezterminowo urlopowany.
W kwietniu 1921 roku objął posadę w Towarzystwie Naftowym „Galicja” S.A. w rafinerii w Drohobyczu i po odbyciu 3-letniego stażu został przeniesiony na stanowisko kierownika działu sprzedaży produktów naftowych do Centrali Handlowej tej firmy we Lwowie. Na tym stanowisku pracował do 1927 roku. W tym czasie był członkiem Związku Zawodowego Urzędników Naftowych(?).
W styczniu 1928 roku został przeniesiony do Warszawy, gdzie ponad rok był kierownikiem organizacji produkcji w spółce akcyjnej „Philips”. W lutym 1929 roku przeszedł do Towarzystwa Nowoczesnej Organizacji Biurowości „Organizacja” sp. z o.o. na stanowisko kierownika działu organizacyjnego i stosowania nowoczesnych metod i środków pracy biurowej.
We wrześniu 1931 roku usamodzielnił się jako rzeczoznawca organizacji i biurowości i współpracował z Instytutem Nauk Organizacyjnych i Kierownictwa, firmą „Organizacja” i firmą „Orga” aż do wybuchu II wojny światowej.
We wrześniu 1939 roku schronił się w Drohobyczu, gdzie pracował w rafinerii. W maju 1942 roku przeniósł się do Warszawy. W tym czasie Niemcy zabili mu w Stryju żonę i córkę, a we Lwowie matkę, siostrę i brata z całą rodziną. Sam ukrył się pod przybranym nazwiskiem jako pracownik firmy „Orga”. W konspiracji był dowódcą grupy najpierw w Związku Walki Zbrojnej, w Kadrze Samochodowej, a od 15.01.1944 r. w Armii Krajowej w Dyonie Motoryzacyjnym w Warszawie jako Dudzik Alojzy.
W czasie powstania był zastępcą dowódcy Dyonu Motoryzacyjnego na Starówce. W dniu 31.08.1944 r. ranny odłamkami w obie nogi, przeszedł kanałami do Śródmieścia i po 11 dniowym pobycie w punkcie opatrunkowym, nadal brał udział w walkach aż do ich zakończenia. Z powodu ropnienia ran zgłosił się do szpitala przy al. Ujazdowskich 37, skąd w dniu 06.10.1944 r. został wyniesiony do niewoli niemieckiej. Rozkazem Komendy Głównej Armii Krajowej z dnia 02.10.1944 r. został mianowany na kapitana.
Niewolę odbył w obozach Stalag XI A, Sandbostel a na końcu w Lubece, gdzie w dniu 02.05.1945 roku obóz został oswobodzony przez wojska angielskie. W dniu 01.06.1945 roku został przydzielony do Military Government.
Z powodu osobistych przejść, wyczerpania nerwowego oraz głodówki w obozach niemieckich zapadł na ciężką chorobę sercową. Po zakończeniu leczenia w szpitalu w Haren w dniu 23.10.1946 r. opuścił Niemcy i wrócił do Polski.
W okresie służby i niewoli poznał języki niemiecki, rosyjski i angielski. Za walkę otrzymał Medal za Wojnę 1918-1920, Odznakę za Ranę i Krzyż Walecznych.
Żródło:
– Kolekcja akt żołnierzy zarejestrowanych w Rejonowych Komendach Uzupełnień 1945-1947 Wojskowego Biura Historycznego, sygn. II.56.10131.