Przejdź do treści

aktorzy Madejowie

  • przez

Barbara i Władysław Madejowie

żołnierz Władysław Madej

W dniu 11.02.2006 r. zmarł w Płocku, urodzony w dniu 23 czerwca 1926 r. w Gródku Jagiellońskim na Przedmieściu Lwowskim aktor Władysław Madej, syn Kazimierza, posterunkowego Policji Państwowej oraz Anny Wojciechowskiej.
Jak pisało Płockie Towarzystwo Przyjaciół Teatru: „Stworzył na płockiej scenie wiele niezapomnianych ról. Kochał nasz teatr i jego publiczność. Urodzony na ziemi lwowskiej stał się płocczaninem z wyboru i z serca”.
W 1941 r. stracił ojca, który w Gródku został ciężko ranny, gdy stanął na minę (lub został trafiony granatem) i zmarł w Szpitalu Powszechnym we Lwowie. Matka mieszkała po wojnie w Kościerzycach pod Brzegiem w województwie opolskim.
Władysław Madej pracował w: Teatrze Ziemi Opolskiej w Opolu, Teatry Dramatyczne w Częstochowie, Teatrze im. Stefana Jaracza (Olsztyn-Elbląg), Teatrach Dolnośląskich w Jeleniej Górze i Wałbrzychu, Teatrze im. Wojciecha Bogusławskiego w Kaliszu, Teatrze Nowym w Zabrzu, Teatrze im. Juliusza Osterwy w Gorzowie Wielkopolskim, Bałtyckim Teatrze Dramatycznym im. Juliusza Słowackiego w Koszalinie i Słupsku, Teatrze Płockim, Teatrze Dramatycznym im. Jerzego Szaniawskiego w Płocku.

Na deskach tych teatrów wystąpił w sztukach mniej lub bardziej znanych, takich jak:
– „Bliźniaki z Wenecji” Carlo Goldoniego,
– „Dobry człowiek” Krzysztofa Gruszczyńskiego,
– „Podpolańskie buki” – Stefana Kralika,
– „Rewizor” Mikołaja Gogola,
– „Jacht Paradise” Romana Hussarskiego i Stanisława Lema,
– „Próba sił” Jerzego Lutowskiego,
– „Kalinowy gaj” Aleksandra Korniejczuka,
– „Wzgórze 35” Jerzego Lutowskiego,
– „Rodzinka” Jerzego Jurandota,
– „Szczęście Frania” Włodzimierza Perzyńskiego,
– „Dom na Twardej” Kazimierza Korcelliego,
– „Gwałtu, co się dzieje!” Aleksandra Fredro,
– „Panna Maliczewska” Gabrieli Zapolskiej,
– „Don Karlos” Friedricha Schillera,
– „Uciekła mi przepióreczka” Stefana Żeromskiego,
– „Szukamy Kowalskiego” Z Gozdawy i W. Stępnia,
– „Skandal w Hollywood” Mariana Hemara,
– „Noc listopadowa” Stanisława Wyspiańskiego,
– „Samobójstwo doskonałe” Jean Pierre Conty’iego,
– „Pechowcy” Jerzego Krzysztonia,
– „Henryk VI na łowach” Wojciecha Bogusławskiego,
– „Montserrat” Emmanuela Roblesa,
– „Popas króla jegomości” Adama Grzymały-Siedleckiego,
– „Sułkowski” Stefana Żeromskiego,
– „Mądra żona” Carlo Goldoniego,
– „Pierwszy dzień wolności” Leona Kruczkowskiego,
– „Mieszczanie” Maksyma Gorkiego,
– „Damy i huzary” Aleksandra Fredro,
– „Panna mężatka” Józefa Korzeniowskiego,
– „Wiele hałasu o nic” Williama Shakespeare’a,
– „Odwety” Leona Kruczkowskiego,
– „Pogranicze południk 15” Stefana Bratkowskiego,
– „Troilus i Kresyda” Williama Shakespeare’a,
– „O krasnoludkach i o sierotce Marysi” Marii Konopnickiej,
– „Słomkowy kapelusz” Eugène’a Labiche’a,
– „Mały świat Don Camilla” Giovanniego Guareschiego,
– „Romeo i Julia” Williama Shakespeare’a,
– „Opera za trzy grosze” Bertolta Brechta,
– „Czarodziejskie klucze” Jana Baranowicza,
– „Roxy” Barry’ego Connersa,
– „Placówka” Bolesława Prusa,
– „Zmowa świętoszków” (Moliere’a) Michaiła Bułhakowa,
– „Dziś do ciebie przyjść nie …” Lecha Budreckiego i Ireneusza Kanickiego,
– „Śnieżna baśń” Eugeniusza Szwarca,
– „Codziennie o piątej” Maurice’a Hennequina i Pierre’a Vebera,
– „Człowiek z teką” Aleksieja Fajko,
– „Igraszki z diabłem” Jana Drdy,
– „Wieczór Trzech Króli” Williama Shakespeare’a,
– „Wiśniowy sad” Antoniego Czechowa,
– „Wyzwolenie” Stanisława Wyspiańskiego,
– „Zemsta” Aleksandra Fredro,
– „Antygona” Sofoklesa,
– „Czapajew” Dymitra Furmanowa,
– „Róża” Stefana Żeromskiego,
– „Motyle są wolne” Leonarda Gershe,
– „Irydion” – Zygmunta Kraińskiego,
– „Dziś bliźniaki” Carlo Goldoniego,
– „Giganci z gór” Luigi Pirandello,
– „Ballada o tamtych dniach” Stefanii Grodzieńskiej i Jerzego Jurandota,
– „Ich czworo” Gabrieli Zapolskiej,
– „Kuchnia” Arnolda Weskera,
– „Nowe cierpienia młodego W.” Ulricha Plenzdorfa,
– „Prezesowa” Maurice’a Hennequina i Pierre’a Vebera,
– „Jak wam się podoba” Williama Shakespeare’a,
– „Prokurator” Georgiego Dżagarowa,
– „Słowik” Ernesta Brylla,
– „Nikt mnie nie zna” Aleksandra Fredro,
– „Szalony dzień czyli Wesele …” Pierre’a de Beaumarchaisa,
– „Madame Coco” Marcela Mithoisa,
– „Rzecz listopadowa” Ernesta Brylla,
– „Żeglarz” Jerzego Szaniawskiego,
– „Czarodziej ze Szmaragdowego Grodu” Lymana Franka Bauma,
– „Iluzja” Pierre’a Corneillego,
– „Sługa dwóch panów” Carlego Goldoniego,
– „Mistrz i Małgorzata” Michaiła Bułhakowa,
– „Królowa Śniegu” Hansa Christiana Andersena,
– „Dwa teatry” Jerzego Szaniawskiego,
– „Świętoszek” Molière’a,
– „Ożenek” Mikołaja Gogola,
– „Sen srebrny Salomei” Juliusza Słowackiego,
– „Karykatury” Jana Augusta Kisielewskiego,
– „Śluby panieńskie” Aleksandra Fredro,
– „Poskromienie złośnicy” Williama Shakespeare’a,
– „Pierścień i róża, czyli historia Lulejki i Bulby” Williama Makepeace’a Thackeray’a.

Władysław Madej podczas pracy w Opolu poznał miłość swego życia, Barbarę Grudzińską, urodzoną w dniu 02.01.1921 r. w Charkowie. Ożenił się z nią.

Barbara Grudzińska- Madej

Pochodziła ona z dobrego domu. Jej pierwszy mąż został rozstrzelany przez Niemców. Dowiedziała się o tym, gdy czytała świeżo rozlepione obwieszczenie z listą rozstrzelanych w Charkowie. Wtedy też poroniła. Jak się okazało, z tego względu nie mogła już mieć dzieci z Władysławem. 

Barbara Grudzińska-Madej również była aktorką. Jak napisano we wspomnieniu o niej, była niewątpliwie osobowością i wiele do teatru wnosiła. Kochała scenę, interesowała się jej sukcesami. Żyła teatrem nawet wtedy, kiedy już przestała w nim pracować.
Obydwoje przychodzili na każdą premierę. Pani Barbara komentowała spektakl, udzielała życzliwych rad młodym aktorom, chwaliła. Lubiła teatr taki, jakim był w początkach jej kariery, teatr gwiazd, do którego przychodziło się, by oklaskiwać aktorów, zanim spopularyzowała ich telewizja. Podobnie jak w przypadku męża, w jej życiu ról i teatrów było bardzo dużo. Po raz pierwszy zagrała w “Damach i huzarach”, na scenie w Bielsku-Białej.

Pracowała w: Teatrze Miejskim im. Józefa Korzeniowskiego i Teatrze im. Juliusza Osterwy w Gorzowie Wielkopolskim, Teatrze Miejskim im. Wojciecha Bogusławskiego w Kaliszu, Teatrze Polskim w Bielsku i Cieszynie, Teatrze Miejskim oraz Teatrze im. Aleksandra Węgierki w Białystoku, Teatrach Dramatycznych w Częstochowie, Teatrze Ziemi Opolskiej w Opolu, Teatrze im. Wojciecha Bogusławskiego w Kaliszu oraz Teatrze Nowym w Zabrzu. Przewędrowała przez kilkanaście scen – od Jeleniej Góry przez Kalisz do Koszalina.

Na deskach tych teatrów wystąpiła w sztukach mniej lub bardziej znanych, takich jak:
– „Panna mężatka Józef aKorzeniowskiego,
– „Matura” Laszlo Fodora,
– „Święty płomień” Williama Somerseta Maughama,
– „Jutro pogoda” Avery’ego Hopwooda,
– „Dom pod Oświęcimiem” Tadeusza Hołuja,
– „Cały dzień bez kłamstwa” Jamesa Montgomery’ego,
– „Moja żona Penelopa” Zdzisław Gozdawa, Wacław Stępień,
– „Wiosenne porządki” Huxley’a Aldouxa,
– „Pan Jowialski” Aleksander Fredro,
– „Ożenek” Mikołaj Gogol,
– „Niespokojna starość” Leonida Rachmanowa,
– „W małym domku” Tadeusza Rittnera,
– „Szklanka wody” Eugene Scribe,
– „Adwokat i róże” Jerzego Szaniawskiego,
– „Jadzia wdowa” Ryszarda Ruszkowskiego,
– „Świętoszek” Moliere’a,,
– „Synowie” Arthura Millera,
– „Mąż z grzeczności” Adolfa Abrahamowicza i Ryszarda Ruszkowskiego,
– „Maszeńka” Aleksandra Afinogenowa,
– „Próba sił” Jerzego Lutowskiego,
– „Powrót posła” Juliana Ursyna Niemcewicza,
– „Faryzeusze i grzesznik” Jerzego Pomianowskiego i Małgorzaty Wolin,
– „Dwa tygodnie w Raju” Zdzisława Skowrońskiego i Józefa Słotwińskiego,
– „Rodzinka” Jerzego Jurandota,
– Dom na Twardej” Kazimierza Korcelliego,
– „Gwałtu, co się dzieje!” Aleksandra Fredro,
– „Panna Maliczewska” Gabrieli Zapolskiej,
– „Don Karlos” Friedricha Schillera,
– „Uciekła mi przepióreczka” Stefana Żeromskiego,
– „Nora” Henrika Ibsena,
– „Skandal w Hollywood” Mariana Hemara,
– „Cyprian Norwid” Cypriana Kamila Norwida,
-„Samobójstwo doskonałe” Jean Pierre’a Conty’iego,
– „Pechowcy” Jerzego Krzysztonia,
– „Cudotwórca” Anatola Sterna,
– „Dom otwarty” Michała Bałuckiego,
– „Popas króla jegomości” Adama Grzymały-Siedleckiego,
– „Słomkowy kapelusz” Eugène’a Labiche’a,
– „Przygoda z Vaterlandem” Leona Kruczkowskiego,
– „Demon ziemi” Franka Wedekinda,
– „Porwanie Sabinek” Juliana Tuwima,
– „Odwety” Leona Kruczkowskiego,
– „Henryk VI na łowach” Wojciecha Bogusławskiego,
– „Fizycy” Friedricha Durrenmatta,
– „Słomkowy kapelusz” Eugène’a Labiche’a,
– „Mały świat Don Camilla” Giovanniego Guareschiego,
– „Romeo i Julia” Williama Shakespeare’a,
-„ Opera za trzy grosze” Bertolta Brechta,
– „Roxy” Barry’ego Connersa,
– „Placówka” Bolesława Prusa,
– „Nocna opowieść” Krzysztofa Choińskiego,
– „Dziś do ciebie przyjść nie …” Lecha Budreckiego i Ireneusza Kanickiego,
– „I koń się potknie” Aleksandra Ostrowskiego,
– „Codziennie o piątej” Maurice’a Hennequina i Pierre’a Vebera,
– „Człowiek z teką” Aleksieja Fajko,
– „Wyzwolenie” Stanisława Wyspiańskiego,
– „Kot w butach” Michała Borzykowskiego,
– „Róża” Stefana Żeromskiego,
– „Motyle są wolne” Leonarda Gershe’a,
– „Czarująca szewcowa” Federico García Lorcia,
– „Ożenić się nie mogę” Aleksandra Fredro,
– „Komedia rodzinna” Ireneusza Kocyłaka,
– „Zapomnieć o Herostratesie” Grigorija Gorina,
– „Brylantowa kolia” Aleksandra Olszakowskiego,
– „Prokurator” Georgiego Dżagarowa,
– „Słowik” Ernesta Brylla,
– „Rzecz listopadowa” Ernesta Brylla,
– „Czarodziej ze Szmaragdowego Grodu” Lymana Franka Bauma,
– „Karczma” Krzysztofa Choińskiego,
– „Karykatury” Jana Augusta Kisielewskiego,
– „Śluby panieńskie” Aleksandra Fredro.

Państwo Madejowie osiedli w Płocku na przełomie 1978/79. Spacerowali każdego dnia po osiedlu Skarpa, gdzie zamieszkali. Barbara Grudzińska-Madej zaczepiana na ulicy, zawsze zatrzymywała się, by porozmawiać, uśmiechała się, mówiła coś miłego, nawet wówczas, gdy choroba na to nie pozwalała.
Zdarzało się, że grali razem na jednej scenie. Zagrali małżeństwo Borkowskich w ,,Karykaturach” Kisielewskiego, spotkali się też na scenie w ,,Damach i huzarach”. Z przyjemnością uczestniczyli oboje w jury konkursów recytatorskich w szkołach i placówkach kultury.
Żona Władysława Madeja dużo czytała i pozostawiła w swoim archiwum bogatą spuściznę zdjęciową. Jedną z kopert zatytułowała ,,Moje lepsze zdjęcia”. Na którymś z nich zanotowała: ,,To jedyna sprawiedliwość tego świata. Wszyscy będziemy starzy, choć niektórzy później”. Ich mieszkanie zdobiły plakaty teatralne i książki.
Tacy byli. Byli bardzo dobrym małżeństwem. Żyć bez siebie nie umieli. Odeszli jedno po drugim. Najpierw Barbara w dniu 30.01.2006 r., miesiąc później Władysław.

Jak napisała pani Iwona Jóźwicka w piśmie Urzędu Płockiego pn. „Sygnały Płockie” nr 6 z dnia 15.03.2006 r.: „Każdy, którego droga wypadła ulicą Jasną, musiał zauważyć bardzo charakterystyczne małżeństwo często spacerujące tą ulicą – to Barbara i Władysław Madejowie. Para aktorów, niezwykłych ludzi. W 1987 roku Kapituła Płockiego Towarzystwa Przyjaciół Teatru wyróżniła Władysława Madeja Srebrną Maską. Co było tak innego w tych osobach, że przykuwało uwagę nawet obcych ludzi? Zawsze razem zawsze blisko. On swoją sylwetką i urodą przypominający słynnego Seana Connery, ona niepozorna o pięknym, młodzieńczym uśmiechu. Władysław zawsze sprawiał wrażenie silnego, władczego człowieka. Barbara utożsamiała spokój i dobroć. Emanowała z tych dwojga jakaś tajemnicza dobra energia, która skupiała uwagę na tej parze. Z roku na rok obserwowałam jak starość odbiera im sprawność fizyczną, ale tylko to, bo widoczna moc miłości, nakazywała im brnąć przez życie razem.|
Barbara Grudzińska – Madej odeszła 30 stycznia 2006 roku, mając 85 lat. Po jej śmierci Władysław zaraz znalazł się w szpitalu. Z wysokiego, pięknego człowieka nie pozostało nic; jak za sprawą jakieś złej siły skurczył się, zmalał, aż zniknął zupełnie; cichutko, 11 lutego 2006 roku, mając 80 lat.
Dla mnie ulica Jasna będzie zawsze kojarzyła się z tą niezwykłą parą.”

grób państwa Madejów

Tygodnik Płocki, 2006 r.:

 

 

 

 

 

Niektóre zapowiedzi przedstawień:

Niektóre zdjęcia z przedstawień, w których uczestniczyli Madejowie:

na podstawie:

 http://encyklopediateatru.pl/artykuly/21781/pozegnanie-aktorki
http://encyklopediateatru.pl/osoby/11514/barbara-madej
http://encyklopediateatru.pl/osoby/11513/wladyslaw-madej
http://encyklopediateatru.pl/artykuly/22330/plock-pozegnanie-wladyslawa-madeja
Sygnały Płockie nr 6 z dnia 15.03.2006 r

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *